Kadı Gölü

Her çocuğun bir düşü vardır hatırlatmaz kurnalar geceye düşer sesi güneşinde buğusu gölgesinde kanar

ıslak anılar inan kurumaz bir de eriyen bakışlar telaşında buruşmaz kaç ikindi geçti o yıllar ardından o bakıştan akşamdan yağan o kardan bize sorulmaz

benim bir çocukluğum vardı gölden dolma parkında nasıl? kar yağardı yıllar sonra hüznünde soluyup kaldı uluyan gecelerinde donmuş karında gıcırdayan sabahında güneşinde uyanırdı

taşların renginde soğuklar vurdu ellerini kadı dede kanal ağzında atamadı geçmiş günlerin feryadını o koca çınar ne kadar bilir? o parktan sarkan gölgeleri

artık kimse sormaz halimi anam dokuyamaz çulumu kilimi kimse bilmez ceketin ters yüzünü

şimdi ne der o karlar altındaki yer içimde kuruttuğum yalnızlık beni uzaklardan seyir eder

yaşımın giydikleri neydi? yürürken çocukluğum öksürürdü bazen kadı gölünde buzdu ayak izi görünürdü? zaten unutmadım aradım o günlerimi

bekliyorum ne zaman? düşecek toprağa cemre ne görsem karanlık inmiş korkutuyor gece

neden sesimi saklar durur acım ıslanır bekler sessizce

bir asım amca vardı taşlara nakış atmış daha kimler? mermerin göğsünü açmış

neden bilmem? bugün uzakları anlatmak var içimde uyumuş kalmış çocukluğum ağlar sessizce

işte bitti bir gıdım ömür çocukluğum gannöründe şimdi kimse bilmez ne şırk amat amca ne de körüğünde kömür hepsi sönmüş kaldı geride

artık son basamaktayım ey yalnızlık kopuver gitsin bitsin bu acımasızlık

en sevdiğim umaların sokak hep bana bakar orada uma dedem ismi kara süleyman çarşıda bakkal ayrıldığım akşamlar tütün kokar

işte herhangi bir zaman çocukluğumun geçtiği mekan benim anlattığım kadar anlatsın çentiği olan biz gidince kim anlatacak? geçmişi yapayalnız uzaklarda kalan

ey mürekkebi bitmiş kalem artık yazmasan geç öğrendim baharın yazın kışı varmış başladı ayaz duvar kovukları artık yazı toplamaz kalır bembeyaz

beklemeye alıştım ne kalmış ömürden yanmış bir yufka kokar kalan cızdırmadan

bir not düşer mırıldana mırıldana halkalı şeker karamela şekerci hacı dayı dükkanından

kışlarımız soğuk hava kuru ellerimiz çatlak bir kımdımcı kerim dayı çarşıda kalaycı bir yere koyamadım çocukluğumda şimdi bir bulut olur büyür başucumda

sonunda öğrendim nerede olursan ol da sıcacık gülüşten ol kırılan gülücüğe karşı dur

sonra çok ısınırsa haranı taşar küle bulanır çıra gibi yanar bir babanın anlattıkları

gece ıslığı bir başladı mı? böler uykuları akasyalar açar baharı anlatır kokuları

ben çocukluğumu anlattım düştüm önüne nehir rüzgar oldum sonunda yoruldum bir kuş yuvası bir kırlangıç sesi asma altından alıp gitti beni

koca su bizim yerlerde sesli akar umurluda sökede sessiz ve milli çamura batar

oraları kim bilir? uzun pamuk karıkları tren rayları gibi içimizde uzar

ne zaman düşünsem o günleri gözlerim kaçar içim burkulur yavaş yavaş ölür o çocuk utancım gölgem kırılır bende ise yine o kara vagon sisi kalır

şimdi o çocukluğunun geçtiği yerde tüm klasikleri alıp okutmak geçer içinden belki çocuk düşleri yeşerir yeniden

hala sorarım kendi kendime kalsa da bir yalnızlık neden diyemedik? kimsesiz ağlasa da çocukluk mevsimlerden habersiz

bil çocuk seni anlattıkça kocaman olur dünyam

ben ikindiyi sevdim sen kırık akşamları

ömür geçer ve biter artık uzaklara gideceğim bilmem ikindi ne der

bu kışta yalnızlık var yağan yağmurda hüzün ıslansam ne çıkar

azalınca güneşim koptu kopacak ipi perdemin benim yine de değişmez çocukluğuma gidişim

işte ağaçlar yapraklarını döktü zaman çabucak geçti kilit unuttu anahtarını ben sayamadım pişmanlıklarını

Hasan Okursoy