Bu ikinci mektubum, diğer yazdığım mektup gibi bunu da sana okuyamayacağım. Çünkü bizden ayrıldın. Fikri’nin siyah puntolar içinde facebook sayfasındaki acı haberini okudum. Corona illeti seni de bizden bu gece ayırmış.
Ne diyeyim, geçen gün Suavi’ye telefon ettim “arkadaşlardan bir haber var mı?” diye sordum. “Sizin Corona’ya yakalandığınızı” söyledi. Üç dört gün bekledikten sonra dün iki defa daha sizi telefonda aradım. Telefonunuz cevap vermedi. Suavi’ye durumu anlattım “Telefonu kapalı” dedi. Bugün de acı haberi aldım.
O tatlı güleç yüzünüz, o güzel konuşma ustalığınız artık bizimle birlikte olmayacak. Hatay’da, Denizli’de, Kırklareli’nde ve Eskişehir’de okul gezilerimizdeki neşemiz şimdi geride kalacak.
Oysa ne güzel resimlere düşmüştük. Şen şakrak ve eski günleri anarak.
Ayrılık mı? İşte eylül, kasım derken güzü getirdi aralık. Bir de İbrahim’in acısı düştü güne. Baksana nasıl dökmüş ağaçlar yapraklarını, rüzgar savurup durur, dört yanı. Uzaklar sessizliğinde boğulur, corona can almaya devam eder, bir türlü bıkmaz. Aldıklarını da geri vermez.
O resimler de artık konuşmaz. Onlara kimse ayrıldığını haber bile vermez. Munis gülüşünle yine bakar durursun öyle.
Okul yıllarımız ne güzeldi, anlat anlat bitmezdi. Baksana bir bakıyorsun bugün varsın, yarın yoksun. Sanki suya düştü bakışın, akıp gittin. Güneşin gidince gölgen de bitiyor. Sanırım bizde bu anılar kalıyor. Sonunda bunlar konuşuluyor, bakmışsın bir gün bunlar da unutulup gidiyor. Bilmem bizler de gidince bu anılar kimlere kalır?
Bugün İbrahim’in gidişi ile okul yıllarına dokundum. Bilmezdim toprağın bu kadar bizi sevdiğini, korkarım hepimizi tek tek alacak koynuna.
İnsanoğlu dalgındır. Kendine mutluluktan çok hüzün yaratır. Belki bunların bittiği yer bu uzun uykudur. Gidenler gibi arkadaşımız da işte bu uzun uykusuna daldı. Huzur içinde uyusun. Onu unutmayacağız. Yaşadığımız süre onu anılarımızda yaşatıp duracağız.
Hasan OKURSOY 12 Aralık 2020 Yelki
