Yelki'de

Tüm renklerin kökü kaldı köyümde

çok düşündüm

urgan izini kuyu bileziğinde

suyun aynasında kuşlara öykündüm

akşam telaşlanmıştı küçüklüğümde

işte bir anım

dökülüverdi konuştu önümde

orada kaldı çocuk bakışım

yaşlandık şimdi İzmir’de ne söyler kalan yıllarım akşamı okşadıkça yorgun sesinde

burası Yelki yelinde boğuşur akşam herkesin bir yarası olsa da içinde büyür ihtişam kalır yüzünde

zaman zaman dokundu gülün dikeni biz unutsak da kocadağ dalgınlığı bizde bıraktı üşüyen yalnızlığı

burada tüm mevsimler dostumuzdu bahar yazı sonbaharı uğurladı kış da bizden ayrılmaz oldu

yanımda canımın içi bir yürek bir rüya gibi yaşadık her anı bazen karayel uğuldadı korktuk akşamın çekilince kanı

karşı dağlar tutardı bulutları camlara çarpıp düşse de akşam telaşı güneşin batışı büyürdü yazları

burada güneş yağmur ve rüzgar birbirinden güzeldi gitmede aceleci değildi yaşlılar kuru havalar gibi günü beklerdi

ben de kızmadım günden düşene avundum bakarak güne

kuşların sesi gibi uzaklara bir gün gideceğiz kırılıp akacak cam gibi su gibi ömür bitti diyeceğiz

bahçemizde ne varsa? sarsın uyan güzelim artık kim arar bizi?

arkamızda olsa da bir yıkım kalan izimizde belki okunur yazım

bizde üşürken zaman böyle essin dursun bu rüzgar savrulsun kırıntılarımızda kalan

şimdi olsa gençliğimizdeki terim ben böyle sitem eder miyim? patlar dalım bu karayele pabuç bırakmaz tabanlarım

fakat toprağın koynunda gülüm incecik bir sessizlik örtünce üstümüzü soğur kalır yorgunluğum

kalk gülüm karayel bizi vurmadan yere hükmümüz geçmez o güne çıkalım yalnızlığımız düşmeden yola yaşayalım bu anı doya doya

kalırsam bir gün burada senden ayrı canım çiçeğim zeytin tanem zehir olur her gün bana

gördüklerimiz sonsuz kalacak arkamızda kalk gülüm bizde bitince ömür kalan ne varsa üşür ne gıncırgaş kalır ne bayram yine gıcırdayıp durur o meydan

Hasan Okursoy