Büyük Menderes nehri; “Afyonkarahisar ili Dinar İlçesi yakınlarında Suçıkan Mevkii’nde doğar. Işıklı ve Kufi çaylarını biriktiren Işıklı Gölü Barajı’ndan çıkıp, Çivril, Çal ve Baklan Ovalarını geçer ve Çal’ın doğusundan kuzeye dönerek, Bekilli ve Güney İlçesi’ne doğru derin bir yatakta akar. Uşak ’tan gelen ve Menderes’in en büyük kollarından olan Banaz Çayı’nı da alarak, Sarayköy Ovası’na iner. Denizli hudutları içindeki Çürüksu ve Gökpınar Çayları ile beslenerek batı yönünde ilerler. Nazilli'nin güneyinden gelen Akçay'ı alır. Nazilli, Aydın ve Söke Ovalarını sular. Aydın Karpuzlu ilçesinden gelen Karpuzlu Çayı Koçarlı yakınlarında nehre katılır. 548 km. uzunluğundaki yolculuğunu Söke İlçesi Dipburun Mevkii’nde Ege Denizi’ne dökülerek tamamlar.” (1)
Bizim oralarda akan menderesin bu koluna koca su denir. Koca su, derin yatağında sesli akar. Şimdi suyu azalmış, sesini yitirmiş derler. Bilmem koca su, sesini arar durur mu? Geçmiş günlerini sorar mı? Birde uçurumundan düşüp değirmen taşını döndüren o güç, şimdi nerede solur?
Artık o değirmenler de yok. Elektrik santralindeki makinalar sökülmüş, her yer virane bomboş olmuş.
Ne güzeldi bir zamanlar, oralar, çocukluğumun bir başka güleç yüzü vardı oralarda, böğürtlen dikenleri parmaklarıma dokunurdu, ne zaman hatırlasam siyahlı kırmızılı o meyvesinin hala ağzımda tadı beni yoklar ve söylenir durur. Parmaklarımdan, dudaklarımdan o bulamaç rengi kayıp olsa da o günler unutulmaz, hala çocuk anılarımı saklarım, belki yine bir gün beni arar, o günleri sorar diye beklerim.
Çocukluğumun izine hangi taşlar tanık oldu? Soramadım, oralara gidemedim bir daha, şimdi gitsem, sorsam anılarımı, bilmem o taşlar yine konuşur mu? Saklananlar çıkar mı kovuklarından. Seslenir mi uzaklar? Yeniden.
Ah!.. Ah!.. Yaşam dediğin ne ki işte bitti ömür. Biz de bir gün gidenlere karışacağız. Geride anılarımız iyiden güzelden yana ise iyi diye anılacağız, kötü ise kötü izimiz arkamızda karanlığımızda çığlık atıp duracak.
Ve her gidenin ardında yalnızlığı kalacak, her yerde yalnızlığımız konuşulacak.
Ah!.. Çürümeyen ne kalır ki? Anılar da çürür, unutulur bir gün, sesin gibi adın da silinir.
Kıyı kıyı yürüdüğün o deniz, birde geceleri dost bildiğin gökteki yıldızlar sen gidince, yine geride kalır. Yol üstü ayak izlerin, o akşamüstlerin, bir dilim kavunun, biraz beyaz peynirin, o meretin sen gidince bakar durur.
Ah!.. Dostlarım, bu fırtına yaşadıklarınızdan, gün gelir sizi de alır ve geride bir yalnızlığımız kalır.
Bir kuşun kanatlarında, bir yıldızın parlaklığında, o çocuk düşleriniz, günün yalnızlığında, artık unutulur. Dostlarım, arkadaşlarım gökyüzüne iyi bakın, doya doya yıldızları seyredin, varsa bahçenizdeki sardunyaya dokunun, saksıda fesleğeni unutmayın, belki uzaklardan yakınlarınız, dostlarınız ve arkadaşlarınız seslenir, belki sesleri duyulur.
Hasan OKURSOY 31 Ocak 2023 Yelki
Kaynak; 1- Vikipedi (Özgür Ansiklopedi).
