Her gün hepimizde bir telaş, bitmeyen bir uğraş. Sonunda ne mi oluyor? Gün geliyor, toplayıp bir kenara ayırdığımız ne varsa hepsini alıp götürüyor. Sanki bir sel, sanki bir afet hepsi bitip tükeniyor.
Yazıların mı yarım kalmış? Okuduğun kitap mı? Bitirmeye, kapatmaya bile vaktin olmuyor. Adına ayrılık diyorlar. O dağ dağ olmuş içine attığın kırgınlıklar, seninle toprağa gömülüp gidiyor.
Öyle bir yaşam seçiniz ki kimseye yük olmadan, kimsenin hakkını yemeden, kimsenin gözyaşını akıtmadan ayrılıp gidiniz, en güzel mutluluk ve yaşamak bunlar olarak arkamızda kalıyor.
Baharmış, yazmış ve güzmüş kimse bunun farkında olmuyor. O gün bıraktıklarımız konuşuluyor.
Kimseyi kırma, kırıldığı yerde insan yeşerir, fakat saçaklı olur, budağı bakar durur, sonra her gördüğünde seni utandırır.
Yaşam sürprizlerle doludur. Ömür dediğin handan, ayrılacağın gün belki yakın, belki uzaktır. Sen sen ol ayrılıncaya kadar kimsenin burnunu sızlatma, anlatılmayacak bir anı bırakma.
Ne kadar yaşarsan yaşa, yaşadığın yerde bıraktığın anılar konuşuyor ve onlar unutulmuyor, oralarda saklanıp duruyor. Bir başkası veya siz o anıları anlatınca, geçmiş size yaklaşıyor.
Hasan OKURSOY 25 Aralık 2020 Yelki
