YOLLAR-22

GÜLÜŞÜ OLMAYAN İNSANIN HER YANI SOĞUK OLUR

Bazen insanın içinde yaşamı boyunca bir boşluk uğuldar, çocuk küskünlükleri gelir yanına çöker. Ne yapsa ne etse bu boşluğu zaman dolduramaz, zamanında giderilemeyen ve bir türlü doyuma ulaşmayan bu boşluk, yaşam boyu insanı rahatsız eder. Tüm davranışlarına yansır, ben buradayım der.

Tıpkı Dört Mevsim gibidir insan… Gülerken “yaza” sevinirken “ilkbahara”, soğurken “kışa” hayalleri yıkılırken “Sonbahara” benzer. Sözünü Cahit Zarifoğlu mu kesin kim söyledi bilemiyorum. Fakat güzel bir sözdür. İnsan yaşamının doğadaki dilini çok güzel anlatır.

İnsan yaşlanınca ağaç dibindeki kuru yapraklara benzer, estikçe savurur yel. Seni beğenmez aynalar artık, içinde öyle büyür ki yalnızlık, odana sığmaz, ondan kaçılmaz ve atılmaz.

Bazen de insan bir dostun değerini kaybettikten sonra daha iyi anlar. O zaman da her yerinden pişmanlıklar sarkar.

Sen sen ol, kimsenin gülüşüne gölge olma, sevgini dağıt dur. Gülüşü olmayan insanın her yanı soğuk olur.

Ardıç Kuşu şiirimle yazımı bitirmek isterim.

ARDIÇ KUŞU

Şimdi kepenkli ev mi kaldı? Hiç gördün mü ardıç kuşu? O çarpıp duran kapıdan Seslenmez konu komşu

Her anı bir pencere Bize bakar durur Nerede nasıl konuşur? İçimizde saklanır bir gurur

Gün kırıkları gibi Bulunmaz kayıpları Tren rayları gibi Bitmez uzakları

Bir kavun diliminde Konuşur uzaklar Sekip durmaz çocuklar Gelmez geçen günler

Önümüzde bir çıkrık Eğirir durur günü Ne zaman düşünsen Konuşturur dünü

Taradın durdun Gecenin saçlarını Acıyı çoğalttın Yaranı kanattın

Git git karanlık Yürüdün yol boyu Mola versen de bir anlık Bekler yine yalnızlık

En sonunda Bir varsın bir yoksun Kalsan da buralarda Gün gelir anlarsın

Sen böyle Günü yollara döküp dur Senden geriye ne kalır? Gün yokluğunda yine solur

Hasan OKURSOY 13 Ağustos 2021 Mordoğan