YOLA DÜŞENLERİM
Bugünkü “Yollar” yazı dizimde doğum günüm nedeniyle yola düşenlerimi yazmak istiyorum.
George Eliot, “Yaşam hızla akıp giden bir ırmağa benzer, altın gibi parıltıları akıp gider, bize yalnız kumu kalır.” Der.
Selim Sırrı Tarcan ise “Yaşam bir okuldur, orada herkes hem öğretmen hem öğrencidir.” Diye yaşam ile ilgili bir başka söyler.
Şöyle veya böyle sonunda bitiyor bu ömür. İnsan yaşlandıkça, geçmişini daha iyi anımsıyor. Zaman zaman da çevresindekilere deneyim ve anılarını aktarıyor. Aslında hepimiz özgeçmişimizle ilgili anılarımızı yazmalıyız. Belki bu yazılanları okuyanlar arkamızdan bizi anar. Yaşam çok kısa, bir bakıyorsun ansızın bitiyor.
Kalan kumumuza, bakınca, orada hem öğretmenliğimiz hem de öğrenciliğimiz konuşur. Bu nedenle yukarıdaki düşünürlerin sözlerini alıntı olarak aldım.
Ben genelde gerek günlüklerimde gerek şiirlerimde ve deneme yazılarımda gözlem ve anılarımı aktarmaya çalıştım. Bunu yazarken kişilerin özel durumlarını yazmamaya dikkat ettim. Onları üzecek hususları yazılarımdan ayıkladım.
Bugün de yaş günüm nedeniyle duygularımı anlatarak, mesajla, telefon ile faceboktaki paylaşımlarıyla yaşımı kutlayan dost, arkadaş ve öğrencilerime, yakınlarıma teşekkür etmek istiyorum. Beni mutlu ettiler.
Bu yıl bu kutlamalarda facebook, geçmiş resimlerden bir albüm oluşturarak, yaşadıklarımı ve arkadaşlarımı farklı olarak anımsattı. Çok memnun oldum, facebook yöneticilerine de ayrıca teşekkür ederim.
Fakat bu resimlerde aramızdan ayrılan arkadaşları görünce çok üzüldüm, içim burkuldu. Onları rahmet ve özlemle yine anarım.
Biliyorum bir gün biz de ayrılacağız bu dünyadan, insan yaşlanınca bunu daha çok hissediyor. Fakat doğanın dili bu. Doğum varsa, ölüm de var.
Bundan mı olacak nedir? Bilmem birkaç gün önce aşağıdaki şiirimi yazmıştım.
O şiirimi de sizlerle paylaşmak isterim.
YAŞ YETMİŞBEŞ
Bu yıl da ağustos ayında Yeni bir yaşa gireceğim O gün ayın on sekizinde Yaş yetmiş beş diyeceğim
Gölgesinde dolanacağım Kalsam da yol kıyısında Geçen yıla sesleneceğim Bir ömür geçti bitti diye
Gün batınca gece kuşanır? Orada yalnızlığım seslenir Biter o akşam serinliğim Son düğmelerim iliklenir
Hara ne kar ne buz dayanır Kırık aynadan ne görünür Her gün yola düşen gözlerim Kimleri arar kimi tanır
Gözyaşım nerede saklanır? Yağmaz mı bir daha yağmurum? Bırak kalsın o resimlerim Konuşmaz o bıraktıklarım
Artık yendim mi yenildim mi? Karanlığımda bilemedim Böyle gelip geçti bu ömür Yolda yalnızlığımı yazdım
Ah! şimdi Karadağ köyünde İlkokul öğretmeni olsam Yine alfabeden başlasam Akşamları yolda yürüsem
Hasan OKURSOY Mordoğan
Not; Resim; 6 Mart 2002 Çarşamba günü ilk görev yaptığım Antalya İlinin Kaş İlçesi Karadağ köyüne müfettiş arkadaşlarımla gittiğimizde, geçmişimle buluşmuştum, duygulandım, sevindim. Dilerim herkes ilk görev yaptığı yere gitsin, bu duyguyu yaşasın. Bu resim o gün Bahri Şekerci, Ali Tığlı ve Müfettiş arkadaşlarımla çektirdiğimiz bir resim.
Bundan olacak, şiirimde Karadağ köyü özlemim yer aldı.
