İBRAHİM ŞİMŞEK
Sevgili arkadaşım İbrahim’i bugün Urla Özbek’te toprağa verdiler. Bu bulaş ortamında diğer kaybettiğimiz dost ve arkadaşlarımızda olduğu gibi bu dünyadan uğurlanışlarında da son görevimizi yapamadık. Oysa onu ne çok severdim.
Turnelerde olsun, birlikte yürüttüğümüz görevlerimizde olsun hep farklı bir sıcaklığını duydum. İçten, naif, kardeşçe yaklaşımlarını hiç unutmadım.
İstanbul turnesinde, “sanırım unuttular, burada görev almak istemiyordum” demişti. Buraların 14 yaşında kayıp ettiği oğlunu anımsattığını, duyduğumda daha çok üzülmüştüm. Sık sık kendisini telefonda arar, hâl hatır sorardım. Buna çok memnun olurdu.
Rahatsızlığının gün geçtikçe arttığını dile getirir, yine üzülmediğini aktarırdı. Hep bardağın dolu yanını görürdü. Dürüst, temiz bir arkadaşımdı.
En son 14 Ağustos günü konuşmuştuk, birkaç telefonuma cevap vermeyince açtı ve “kusura bakma, sessize almıştım, duymamışım” diye söylemişti.
Seneca’nın dediği gibi “Başlayan her şey bitiyor” arkadaşımızda da yaşam bitti. Şimdi biz de onu anılarımızda yaşatacağız.
Sana uğurlar olsun arkadaşım, seni unutmayacağız.
Yola düşenlerimde İbrahim’in acısı vardı. Bugün bu acıyı yazmak ve arkadaşımı bir şiirimle uğurlamak istedim.
GERİYE DÖNMEZ GİDENLER
Uzaklarda kağnı gıcırtısına kim ses verir? Kim yırtar geçmişini kalan o gülüşünden? Kapanan kapı ardında o kilit sesini Kim duyar dal ucunda seken kuş sevincini?
Yaşam da nehir gibi doğada akar gider Sonunda nehir deniz olur yaşam ölüm der Boşuna bekleme geriye dönmez gidenler Kalanlar anılarda boşluğunda uğuldar
Bahar yaz kış derken bu ömür kimseye kalmaz Sonbaharda ağaç dibine hüznünü serer Ne kalır? Yola düşen gülüşümüzden başka İnsan her gün bilmeden o yere yol alır
Yaşlanınca düşlerimize yağmur kar yağar Denklerimiz çözülür sol yanımız da kanar Acımız ertelenmez eşiğimizde parlar Yosun tutmuş kayamızı her gün deniz yorar
Hasan OKURSOY 30 Ağustos 2021 Mordoğan
