OKURSOY EDEBİYAT VE SANAT DERGİSİ

Öğretmenimizi yıllar sonra bulduk İki yıl da olsa gezilerimizde Onlarla birlik olduk Biz onları çok sevdik Yaşam sanki bitmeyecek gibiydi...

Ben bakışlarımı düşürdüm o sularda nane kokardı ark kıyıları gizlenirdi yapraklarında kokusunda kalırdım akşamları dalından düşen bir...

Bazen bir fırtına, bir şimşek insanı uzaklara götürür. Bir de insan kendini çabuk eskitir. Bir yerde kolay olur bu. Sığınır kalır dört...

Virginia Woolf, 28 Mart 1941 günü, evinde kocasına bir mektup yazmış, sonra evden çıkmış, yakındaki nehre gitmiş ve ceplerine taş...

Hep düşünürüm, ışıksız yaşamın zorluğunu, bir çıradan, bir kandilden kaç yıl geçti. Bir mum gibi yananların, aydınlığa koşanların,...

Sararmış bir fotoğraf Getirir geçmişi Sanırsın gittiğin yer araf Konuşur akşam güneşi Solar içinde Büyüyen gün Yalnızlık koşar peşinde...

Akşam olur Beklemediğin anda Gürültüsünde solur Gün enkazında yorulur Unuttuklarında Arama bir kusur Sanma ki konuşur Kalanlar da buruşur...

Üç dayım da iyi idi. Hepsinin farklı yardımlarını gördüm. Faruk dayım dedemin ilk oğluydu. Ömer Faruk yapıcı sevilen sayılan çarşıda...

Ben mi? Yoksa güneş mi alıngan? Gölgelenip durur üstümde. Karanlığı bilirim, bir uçurum taşır içinde. Raylar her istasyonda parlar, her...

Ne kaldı ardında Suskun yüzler Ne söyledi dağlar Uzadı geceler Artık mürekkebinde Kalem ağlar Saklanır kitaplar Solar yapraklar Bilmez...

Kırık bir daldan acı düşer Su aynasında akar gider İçimde inceden bir sızı Geçmiş günlerimi deşer Anılarımda O günler bir bir seker...

Kimse görmez Karanlıkta çıra isini Uğraşma boşuna Aydınlık görür her izi Bir kahve tadında Uzan sedirde Çocukluğundaki tren Uğuldar...

Bir güneş gibiydi İlk okuduğun gün Dökülürdü alfabeden Kitaba koşardın her gün Elma satan çocuk Çıkmazdı aklından Delik ayakkabısı Çığlık...

Avutma kendini Artık ne bahar ne yaz Bize bir daha dönmez Her yer olur ayaz Yaşlanınca dertlerin Kırığından sızdığı zaman Büyür yanında...

Nurten yengeden ve kızı Deniz’den İbrahim Abinin acı haberini aldık. Teftişte birlikte görev yaptığımız abimizi hepimiz çok severdik....

Paslı tenekelere iyi bak, bazen onda çiçekler uyur. İnsanın söyleyemedikleri duvar kavuklarından bakar durur. Hepimizde bu yaşam denen...

Sonunda Erdal’a geldi ölüm Sustu bütün güz çiçekleri Hepimizde vardı bir albeni Aldı koynuna onu Acılı toprak Bizden ayırdı Erdal’ı Okul...

Öfkenin incesi kalını olur mu? Öfke öfkedir azı, çoğu olur. Asıl eğitim, öfkelenmeden, bağırmadan günü nakışlamadır. Antoine de Saint...

Adın Kurumuş yaprak gibi Arar kendini Aklına gelir Uzun en bazen Nedir bilmem? Serinliği kimden? Orada Hepimizde bir telaş Günün selinde...

Havasından suyundan Kopamadık oralardan Kalsak da buralarda Ayrılmadık o günlerden İnsan neler düşler? Böyle yaşlanırken İyi kötü günler...